“A vida non é o que un vivíu, senón o que un lembra e como o lembra para contalo”
(GABRIEL GARCÍA MARQUEZ)

Cada vez que alguén da nosa comunidade falece, unha parte da nosa historia tamén se perde. Por iso é tan importante recuperar as historias que teñen os nosos petrucios para contarnos, porque, quen non coñece a súa aldea de orixe, xamáis atopará a aldea que busca.
Hoxe, a nosa publicación vai adicada a celebrar a vida de “Maruja de Xacobe” que onte, faleceu. Deixounos unha gran pegada por todo o que aportou para recuperar o Entroido, e coa súa historia, permanecerá na nosa memoria para sempre.

-Eu fun de “Carolo” con Manolo de Culasa (en paz estea). Os Carolos ían no medio. Eu, vouche contar como fun vestida e como ía Manolo: levei unhas enaguas antigas brancas, un blusón branco e a cara tapada. Ninguén sabía quen eran os Carolos ata que se acababa a muiñeira. Levei un colar de tres voltas, feito de mainzo, un grao branco, un amarelo e un reino.
– Sabes como eran ? Bueno, pois levei un colar de tres voltas, fixémolo “Maruja de Culasa” máis eu.
-Fixémolo colar! Argallámolo!
-Fomos vestidos así: mandil branco e todo de branco. Manolo: un pantalón branco e camisa branca. Bueno muller… ai Deus! Aínda recordo cando chegamos a Donín… porque ían as máscaras a Donín! Cando chegamos a Donín, facía sol, máis saraibaba! Que me acordo, siiii…veu un chaparrón, unha negrura e un chaparrón de saraiba, pero abreu o sol e bueno…. pasámolo bomba muller!

“A boa xente convertese en estrela que ilumina a quenes camiñamos detrás”. D.E.P.